Urodził się 17 października 1885 r. w Warszawie. Syn Jakuba, przemysłowca, oraz Wiktorii z Naatzów. Kształcił się w Szkole Mechaniczno-Technicznej H. Wawelberga i S. Rotwanda w Warszawie, a od 1908 r. studiował na Politechnice Lwowskiej. Należał do OB PPS. Aresztowany 6 czerwca 1906 r. w Warszawie przy ul. Hożej 38, decyzją administracyjną 4 sierpnia 1907 r. został zesłany w głąb Rosji. Wkrótce zbiegł z zesłania i przedostał się do Lwowa. Tam od 1908 r. należał do ZWC. Po ukończeniu studiów osiadł w Borysławiu i pracował zawodowo w tustanowickiej tłoczni, w spółce dla przemysłu gazów ziemnych, a następnie jako kierownik techniczny biura budowlanego. Był dowódca tamtejszego oddziału Zw. Walki Czynnej i założonego przez siebie w październiku 1912 r. Zw. Strzeleckiego. W czasie I wojny światowej 23 sierpnia 1914 r. na czele 1 komp. borysławskiej wyruszył do Krakowa. 29 września mianowany por. piech. Przydzielony do 1 pp LP, objął dowództwo baonu uzupełniającego. Razem z nim 20 października dołączył do pułku. Ciężko ranny w twarz w bitwie pod Laskami (22 października). Po dłuższym leczeniu (do 10 lipca 1915), mimo pozostawienia kuli w głowie, wrócił do czynnej służby i 23 grudnia 1915 r. objął dowództwo baonu uzupełniającego nr 3. Później był oficerem placu LP w Piotrkowie i komendantem placu LP w Kozienicach (do 15 kwietnia 1916). Z dniem 1 kwietnia 1916 r. powierzono mu dowództwo komp. sztabowej Komendy LP. Sprawował je do 29 października (wg innych danych przydzielony do Komendy Legionów, 6 lipca 1916 r. został ranny podczas bitwy pod Kościuchnówką. 28 lipca objął dowództwo komp. sztabowej Komendy LP). 1 listopada 1916 r. otrzymał stopień kpt. piech. W styczniu 1917 r. został komendantem Domu Uzdrowieńców LP w Kamieńsku, a zarazem kierownikiem loterii Legionów (później inwalidów wojennych). Po kryzysie przysięgowym służył w Polskim Korpusem Posiłkowym. Razem z Domem Uzdrowieńców przeniesiony do Nowego Miasta koło Przemyśla. Po przejściu II Brygady przez front pod Rarańczą 16 lutego 1918 r. wyjechał do Warszawy i wstąpił do Polskiej Siły Zbrojnej. Dowodził komp. garnizonową w Warszawie. Następnie, awansowany na mjr. piech., został komendantem szkoły podoficerskiej w Ostrowi-Komorowie. Na jej czele uczestniczył w rozbrajaniu Niemców w listopadzie 1918 r. 26 listopada został mianowany dowódcą organizowanej z młodzieży warszawskich szkół wyższych Legii Akademickiej. W następnym miesiącu przeorganizował ją w 36 pp. 2 stycznia 1919 r. na jego czele wyruszył na front ukraiński. Podczas walk o Żółkiew 8 stycznia został ciężko ranny we wsi Macoszyn. Wskutek odniesionych ran zmarł 9 stycznia 1919 r. Pochowany na Cmentarzu Parafialnym na Powązkach w Warszawie kwat. 322. Pośmiertnie awansowany na ppłk. piech. (29 listopada 1919), a później zweryfikowany jako płk piech. (ze starszeństwem z 1 kwietnia 1920), został też odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości i czterokrotnie Krzyżem Walecznych.
Bohaterom narodowym w hołdzie, Lwów 1936; Borysław w walce o Niepodległość 1912-1932, Borysław 1932; J. Cisek, E. Kozłowska, Ł. Wieczorek, Słownik Legionistów Polskich 1914-1918 t. 1, Kraków, Warszawa, Zalesie Górne 2017; W.K. Cygan, Oficerowie Legionów Polskich 1914-1917. Słownik biograficzny t. 1, Warszawa 2005; Encyklopedia Wojskowa t. I, Warszawa 1931; T. Kasprzycki, Kartki z dziennika oficera I Brygady, Warszawa 1934; Księga chwały piechoty, Warszawa 1937-1939; Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich, Warszawa 1917; Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920, Warszawa 1934; Lwów i Małopolska Wschodnia w Legionach Polskich 1914-1917, Lwów 1935; „Monitor Polski” nr 6/1934; S. Pomarański, w: Polski Słownik Biograficzny t. II z 1936; W obronie Lwowa i wschodnich Kresów. Polegli od 1-go listopada 1918 do 30-go czerwca 1919 r., Lwów 1926; Za kratami więzień i drutami obozów t. II, Warszawa 1928.
