Sędzia Bogusław Nizieński

Bogusław Nizieński – prawnik, sędzia, w latach 1999–2004 Rzecznik Interesu Publicznego.

Urodził się 2 marca 1928 roku w Wilnie. W latach II wojny światowej w ramach tajnego nauczania ukończył szkołę podstawową i gimnazjum, jako 16-latek walczył w szeregach Armii Krajowej pod pseudonimem „Sokół”, był łącznikiem komendanta obwodu AK. Na wiosnę 1945 roku wstąpił do Narodowej Organizacji Wojskowej.

Po wojnie wyjechał do Krakowa, ukończył Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego z najwyższymi ocenami. Podczas studiów działał w Zrzeszeniu „Wolność i Niezawisłość”. W latach 1957–1959 odbył aplikację sędziowską ukończoną z wynikiem bardzo dobrym. Odmówił wstąpienia do PZPR. Przez 2,5 roku był asesorem, następnie został sędzią powiatowym, a wojewódzkim w1964; orzekał w wydziałach karnych w sprawach kryminalnych. W latach 1971–1981 pracował w Ministerstwie Sprawiedliwości w departamencie nadzoru sądowego.

W 1981 roku z Adamem Strzemboszem i kilkoma kolegami założył organizował w ministerstwie struktury „Solidarności”, wiceprzewodniczący Komisji Zakładowej. Uczestniczył w pracach Centrum Obywatelskich Inicjatyw Ustawodawczych „Solidarności”. Jest autorem publikacji „Orzekanie i wykonywanie kary ograniczenia wolności” (wraz z Czesławem Łukaszewiczem i Wiesławem Wychowskim).

Po wprowadzeniu stanu wojennego 13 grudnia 1981 roku odmówił podpisania „deklaracji lojalności”, w następstwie czego został zmuszony do odejścia z ministerstwa; przeniesiony do Wydziału Karno-Rewizyjnego Sądu Wojewódzkiego w Warszawie. W roku 1985 zrzekł się stanowiska sędziego i przeszedł do pracy w prywatnej firmie Unikum założonej przez działaczy „Solidarności” na stanowisko radcy prawnego.

Po 1989 krótkotrwale pełnił urząd Pełnomocnika Ministra Sprawiedliwości ds. Reformy Wymiaru Sprawiedliwości. Od lipca 1990 roku był sędzią Sądu Najwyższego, zasiadał w Izbie Karnej (przewodniczący Wydziału II). W 1998 roku przeszedł w stan spoczynku. W latach 1999– 2004 Rzecznik Interesu Publicznego. W latach 2006–2008 był członkiem Komisji Weryfikacyjnej WSI. Od września 2016 roku przewodniczący Rady do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, działającej przy Urzędzie do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych.

Kawaler Orderu Orła Białego (2008), W został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1991), następnie do 2010 roku zasiadał w Kapitule tego orderu; od sierpnia 2016 ponownie w składzie Kapituły, Kanclerz Orderu. W 1998 roku omówił przyjęcia Krzyża Komandorskiego Orderu Odrodzenia Polski z rąk Aleksandra Kwaśniewskiego.