Urodził się 18 stycznia 1895 r. w Milówce pow. Żywiec, w rodzinie pochodzenia włoskiego. Syn Mariana, farmaceuty, i Adeli z Schimlerichów. Brat Eugeniusza
Uczył się w siedmioklasowej 1 Wyższej Szkole Realnej we Lwowie. Maturę uzyskał eksternistycznie 1 grudnia 1915 r. W latach 1909–1912 należał do VII Lwowskiej Drużyny Skautowej, której drużynowym był Henryk Bagiński, w latach 1912–1914 w IV Polskiej Drużynie Strzeleckiej w Kleparowie (obecnie dzielnica Lwowa).
Po wybuchu I wojny światowej, od 26 sierpnia 1914 r. w Legionach Polskich; służył w 1 pp LP, następnie w 5 pp LP, w stopniu sekcyjnego. Od 9 lutego 1917 r. w żandarmerii polowej. Po kryzysie przysięgowym z lipieca 1917 podjął służbę w dowództwie żandarmerii polowej Polskiej Siły Zbrojnej. Awansował do stopnia wachm. W listopadzie 1918 r. uczestniczył w akcji rozbrajania okupantów.
W niepodległej Polsce, od listopada 1918 r. podjął służbę w Wojsku Polskim w stopniu wachmistrza żandarmerii. Przydzielony do Wydziału Żandarmerii Sztabu Generalnego, gdzie pełnił funkcję kierownika kancelarii. Z dniem 1 października 1919 r. został mianowany ppor. żand., 1 maja 1920 r. awansował na stopień por. żand., a 15 sierpnia na rtm. żand. We wrześniu 1920 r. został komendantem Kadry Dyonu Żandarmerii Polowej w Modlinie. Przeniesiony do Warszawy, przez kilka miesięcy był referentem personalnym Kadry Żandarmerii Polowej. Od marca do lipca 1921 r. dowodził 5 szwadronem Dyonu Żandarmerii Polowej Etapowej Nr 6 w Krzemieńcu. Następnie służył w Równem i Noworadomsku. Z początkiem roku 1922 ukończył kurs oficerski w Centralnej Szkole Żandarmerii w Grudziądzu. Był oficerem 4 dyonu żandarmerii w Łodzi. Z dniem 1 czerwca przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako rtm. rez. żand. z 1 czerwca 1919 r. 19 października 1922 r. podjął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. 27 czerwca 1926 r. został powołany do służby czynnej, i przydzielony do 6 dyonu żandarmerii we Lwowie. Był oficerem do zleceń. Z dniem 1 stycznia 1928 r. przemianowany na oficera służby stałej (kpt. żand. z 1 lipca 1926), został wówczas p.o. kwatermistrza 10 dyonu żandarmerii w Przemyślu. Co najmniej od 1932 r. służył w 6 dyonie żandarmerii. 3 maja 1936 r. został zastępcą dowódcy 7 dyonu żandarmerii. Awansowany 19 marca 1937 r. na mjr. żand.
Podczas kampanii wrześniowej 1939 r., po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku. Wywieziony na podstawie listy nr 052/4 z 27 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany przez NKWD w lesie katyńskim. Od 28 lipca 2000 r. spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości, złotym i srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie awansowany na stopień podpułkownika (2007).
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.
M. Cisek, M. Miodoński, W. Motyka, Wiara i wierność. Wkład Żywiecczyzny w czyn niepodległościowy 1914–1918, Milówka 2018; Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000; „Monitor Polski” nr 87/1931; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006; J. S(nitko) R(zeszut), w: Pro memoria, „Wojskowy Przegląd Historyczny” nr 2/1991.